Gúrkutíð

Síðasta bloggfærsla tók úr mér allan mátt. Ég hef bara ekkert að segja. Gæti það hugsast að ég hafi gengið fram af sjálfri mér? Og ef ekki, gengið fram hjá sjálfri mér?
Allavega þá var krabbameinsskoðunin eins og hún er alltaf. Kvensum hóað saman, látnar skrifa helstu upplýsingar um það sem kjallarinn þeirra hefur gengið í gegnum á sínu lífsferli.
Eitt var þó öðruvísi en áður. Það er búið að taka út fínu sloppana sem eru opnir í rassinn og setja inn pils á stærð við Perluna. Og það fúlasta við þetta allt saman er að það eru tvær stærðir. Sú stærri er bleik en allt of stór á mig og sú minni er skurðstofugræn og passleg. Mig langar líka í bleikt pils!! Óréttlátt!
Þegar kvensur eru búnar að klæða sig í smart pilsin þá er þeim hóað inn í biðstofuna. Á biðstofunni eru léttar veitingar og svo fáum við að horfa á video um hvernig á að káfa á vinkonunum* í leit að ullabjakki*. Þarna eru líka svona gervivinkonur með gerviullabjakki sem allar fáum við að setja á bringuna á okkur. Svo káfar maður bara þar til maður finnur eitthvað. Ef maður er orðin fertugur eða eldri þá fær maður að fara með vinkonurnar í kremjumyndatökur til að auðvelda leit að ullabjakki.
Eftir smá bið er hóað í mann, og þar er maður leiddur inn í herbergið, skipað að fara upp á bekk með fætur í ístöð og lyfta pilsinu fagra. Svo er töngin notuð til að fá betri sýn á hið neðra. Innvolsið skoðað vel og vandlega og svo að lokum er risastórum eyrnapinna smellt þarna inn og hrært vel og vandlega áður en manni er skipað niður af bekknum og beðin um að hypja sig út.

*brjóst
*krabbamein